Wie is Dirk Lepaige ?

Geboren op 06/09/1965 te Leuven

 

 

Je kan mij het best omschrijven als "een fietsende voetballer"!

Sinds mijn 10de levensjaar speel ik competitie-voetbal, waarbij ondertussen ook al 16 jaar zaalvoetbal.

De laatste jaren ben ik mij ook gaan ontwikkelen tot voetbaltrainer.  Zo heb ik al jeugd getraind van pluimpjes tot miniemen, en 4 seizoenen geleden richtte ik in mijn dorp een damesploeg op die ik momenteel nog steeds onder mijn hoede heb.  En als jeugdcoördinator probeer ik nieuwe impulsen in mijn club te brengen.

Maar voetbal is niet de enige sport die mij boeit.  Ik heb een algemene interesse voor bijna alle sporten en wielrennen staat daarbij hoog gekwoteerd. 

Reeds als kleine snotneus zat ik samen met mijn papa aan het TV-scherm gekluisterd voor alle klassiekers en in't bijzonder de Ronde van Frankrijk.  Van onze grote Eddy heb ik helaas slechts zijn laatste stuiptrekkingen live mogen meemaken, maar o.a. de zege van de Lucien is onvergetelijk (ik moet ergens op zolder zelfs nog een zelf bijgehouden plakboek liggen hebben over die bewuste Tour).

Samen met mijn beste vriend Johan reden we onze eigen Tour.  We hadden onze eigen gele, groene en ja, zelfs bolletjes-trui (boven op dat kleine stukje vals plat) en spurtten volle bak door de straten van de wijk waar we woonden.

Helaas ging het fietsen wat verloren tijdens de jaren dat we intensief voetbalden met 2 tot soms 3 trainingen per week.  Enkele jaren geleden kocht ik me toch nog eens een fiets, een tweedehands mountainbike. Kwestie van in het tussenseizoen sportief bezig te blijven.  We trokken de bossen in en zochten de moeilijkste en zwaarste veldwegjes op om "ne keer goe door te trekken".

Maar ik miste iets... De Tour, daar rijden ze niet in den bos, en daar fietsen ze over legendarische cols, niet over zandheuveltjes.  Wielrenners, daar hoort een prachtige fiets bij, een "flits" pakje met dito bril en andere attributen, kortom : het ganse plaatje.

Dus kocht ik mij 2 jaar geleden een "echte koersfiets".  De lente kwam eraan, het zonnetje begon te schijnen, we trokken ons pakje aan, bijpassende schoentjes, brilletje en handschoentjes van't zelfde kleurtje en hop, we waren weg.

Zalig, dat gevoel, mijn fiets en ik, en op sommige plaatsen die prachtige Vlaamse natuur.  Wat zou da dan zijn in die legendarische Franse bergen?  Dat moesten we toch eens zien te ontdekken hé.

Die zomer (2005) gingen we met de auto naar Spanje.  De fiets liet ik thuis, maar ik nam mijn "attributen" mee, want ik had toch wel gemerkt dat de Mont Ventoux niet ver van de snelweg lag.

Mijn kinesist, waarbij ik in behandeling was voor mijn rug, raadde het mij af, maar naarmate de terugreis in zicht kwam, begon het te kriebelen... Ik moest en zou het proberen.

Zo gezegd, zo gedaan.  Na een flink ontbijt (2 koffiekoeken) begonnen we eraan.  Zonder voorafgaande herkenning, met een ter plaatse gehuurde fiets (met riempjes in plaats van klikpedalen) en met het idee van : we zien wel waar we geraken.

 

Om een lang verhaal kort te maken : Ik haalde de top, welliswaar met 3 korte tussenstops (uit angst om mezelf op te blazen) en ik kan u zeggen :

DAT GEEFT EEN KICK ! 

Mijn vrouw en 3 kinderen volgden met de auto, namen foto's, filmden zodat ik hier een prachtige herinnering aan overhield.

De microbe te pakken, en ik besliste dat ik elk jaar zou proberen een andere bekende Col op te klimmen.

Zo trokken we vorig jaar een weekje naar Vaujany, op 30 km van Alpe d'huez.  Ik beklom deze legendarische col in één keer (in 1u en 30 min) en 's anderendaags keek ik van langs de zijkant hoe de "echten" uit de Tour het deden.  Dat hadden we dan ook weer meegemaakt.

Ook de start vanuit Bourg d'Oisans de dag erna maakte ik van kortbij mee.  De Col de Vaujany (minder bekend maar daarom niet minder zwaar :

http://home.wxs.nl/~nijme080/vau.html)

mocht ik die week ook bijschrijven op mijn nog maagdelijk palmares.  Een eerste poging ging totaal de mist in maar de 2de keer beet ik door en kroop in één keer naar boven.

Voor deze zomer heb ik dus een vriend en zijn zoon kunnen overtuigen mee te gaan.  Uiteraard willen zij DE COL Alpe d'Huez beklimmen en we gaan er diezelfde week dan de Galibier (langs de kant van de Lautaret) proberen bij te doen. 

En het idee om ons te laten sponsoren voor een goed doel kwam er spontaan bij. Dit kan ons alleen maar meer motiveren tijdens onze harde voorbereiding.