Jan's Dagboek

Het is niet zo lang meer (minder dan drie weken) en het is zover.

Ondanks het slechte weer in mei dan toch begonnen om het aantal km's wat op te drijven. En het was nodig want veel km had ik nog niet in de benen. En vermits ik nog nooit op zo'n col ben gereden ben ik echt benieuwd of het wel gaat "lukken".

Het parcours in de streek van Ottenburg is gelukkig neig heuvelachtig dus om wat bergskes te doen moet ik niet ver rijden.

En de bedoeling is om ook de verplaatsingen naar het werk ook meer met de fiets te gaan doen. Dat is toch een 30tal km enkel en ook redelijk heuvelachtig.

Ik neem me voor om dat 2 x per week te doen en dan trachten 's avonds nog eens op het stalen ros te klimmen.Jammer dat het weer me hier regelmatig parten heeft gespeeld.

Begin juni ook een ritje van Ottenburg naar Mechelen en terug, zo plat als een vijg maar leuk fietsen naast de mechelse vaart.

Met Ruben ga ik met zijn club de maandag mee een recup training doen.  Voor hen is dat een uur en half rustig, voor mij is het echter redelijk doorrijden aan een dertig per uur.

Getrainde fietsers, t blijven fenomenen.

Ondertussen heb ik door dat met slechts 2 plateau's het niet te doen gaat zijn dus daar hebben we een mouw moeten aanpassen.

Van begin juni af ook wat op de sukkel met de knie.  Niet de slechte (die al 2 kruisband-herstellingen achter de rug heeft) maar de goeie. Dokter ingeschakeld en er moet een klein letsel zijn.  Kruisband is wat laks maar zeker niet gescheurd (en da verschil ken ik). Mogelijks ook wat meniscus aangetast.   Waarschijnlijk ook probleem door dat ik onbewust de rechter knie spaar en daardoor de andere ga overbelasten.

In principe geen probleem om te fietsen maar toch raad gekregen om niet te zwaar te belasten, ontstekingsremmers te nemen en kiné te volgen.

Enfin deze week terug wat aan het opdrijven en het is niet zo lang meer.

Vrijdag met de fiets naar het werk, zaterdag een 50km heuvelachtig en zondag rust want de knie spartelt tegen.  Maandag terug met de fiets naar het werk en in terug naar huis in een regelrachte zondvloed. Dinsdag rust en woensdag avond een dertig tal km en speciaal via Huldenberg teruggekomen om de Smeysberg te doen (17% gemiddeld en ca. 20% max). Toen ik bovenkwam wist ik : als ik dat zo 20km moet doen zal het zwaar worden  !! Blijven trainen dus !!

Morgen terug met het stalen ros naar Brussel (weer of geen weer).

 Week 23april

Nog een prachtige zomerse week dus moet de fiets van stal. Toch beperk ik de fietsactiviteiten tot 2 woon-werk-verplaatsingen.

Een enkele rit naar Molenbeek van in Ottenburg komt op 28 km dus dat geeft 56km.  De gemiddelde snelheid is vrij laag (22km) maar het is dan ook een vrij heuvelachtig parcours.  Waversesteenweg in Tombeek op, klim in Overijse (S-bocht).  Tervurenlaan lijkt niet moeilijk maar gaat toch serieus bergop en in Brussel zijn er ook weinig vlakke banen.  Dat twee keer is misschien niet veel maar toch iets.

Week 1mei

Maandag doen we de verplaatsing naar het werk met de fiets, deze keer moet ik in Leuven zijn de ganse dag. In het naar huis rijden doen we er een toertje bij zodat we toch aan een kleine 50 km komen.

Dinsdag 1mei : op de verlofdag en van het mooie weer genieten om weer eens de stalen ros buiten te halen. Kasper gaat bij een vriendje spelen in Tombeek, ik vergezel hem met de fiets naar ginder. Vandaar kies ik de Bergstraat (serieuze klim) en rij zo naar het meer van Genval, Ik steek door naar Ohain en Lasne en zoek er de kleine weggetjes op. Meer wind dan gedacht en redelijk wat hellingen. Ik rij via Limmelette en Limal naar Waver, steek door naar Gastuche en Archenne en rij richting Florival en terug naar Ottenburg.  Net op tijd terug om de juniorenkoers in Ottenburg nog enkele keren te zien passeren. Ze moeten 11 keren de beklimming van de Florival straat op. Zware toebak.

Op donderdag pak ik nog eens de fiets naar het werk, toch weer goed voor 56km.

Zondag 6 mei : We gaan op uitnodiging van nicht Hilde Mechelen bezoeken (stad afgesloten voor een soort speldag).  Die verplaatsing doe ik te fiets.  Van in Ottenburg richting Leuven, via Winksele tot in Tildonk en daar de vaart gevolgd.  Maar  45km maar de snelheid gaat toch al wat naar boven (28km).

Mijlpaal 1 : Ronde Van Vlaanderen 

Een alpentop als Alpe D’Huez met de fiets bedwingen lijkt een soort mythische uitdaging waarvan  je als occasioneel wielerliefhebber niet goed weet hoe je er aan moet beginnen. 

Waarschijnlijk is er maar één manier, namelijk die van ijzeren Briek : “Stampen, tot ge ni meer weet van welke parochie ge zijt”

Dus zin of geen zin, die fiets op. En het feit dat we ons hebben ingezet om geld in te zamelen voor een goed doel is een extra stimulans, we kunnen dus zeker niet meer terug.

Als eerste mijlpaal in die voorbereiding had ik de Ronde Van Vlaanderen gekozen. Of eigenlijk had mijn collega Danny die gekozen of beter me die uitdaging aangereikt. “Kom je niet mee de laatste 140km van de Ronde Van Vlaanderen rijden ?” ; vroeg die. “En daarna een “terraske” en een goeie spaghetti eten.” 

Als wielerliefhebber is de Ronde een jaarlijks monument dus zelf over die kasseihellingen trekken leek me zeker de moeite. Ik had dus ja gezegd. (en dat terraske had de doorslag gegeven).

Maar het was met een klein hart dat ik vrijdag 6 april samen met Ruben naar Meerbeke trok om 6u15.  Ik had nog niet meer dan enkele keren 50, 60km gereden en stond nu voor 140km zwoegen en over 16 gerenommeerde Rondehellingen; De ene al steiler dan de andere.

We waren met 9-en om die tocht te volbrengen en zetten aan rond iets voor 8. Er waren enkele zwaar geoefende wielertoeristen bij maar de sfeer zat er goed in en vanaf het eerste moment voelde je dat we alle 9 vooral kwamen om te genieten van de prachtige Vlaamse wegen onder een prachtige voorjaarszon. De geoefenden maakten er geen probleem van om de mindere goden zoals ik uit de wind te zetten.  We doseerden goed maar treuzelden zeker niet. Na een kleine dertigtal kilometer en al enkele kasseistroken kwam de eerste helling voor de wielen; de “Molenberg”.  Het was even zoeken naar de juiste cadans maar deze eerste helling werd vlot bedwongen. Voor we het goed beseften hadden we 60km afgelegd en het leek alsof we nog maar pas waren vertrokken. De beentjes voelden niet slecht en dankzij het wondere “tettenvet” was er (voorlopig) nog geen spoor van zadelpijn te bespeuren. We bleven goed doseren en op eigen tempo de ene na de andere kassei bult overwinnen en na een 70km kwamen ze snel na elkaar.

Een lange lastige Oude kwaremont, de Patersberg (de moeilijkste van allemaal),  de Taaienberg (afzien), de Eikenberg (lang).  De moeilijkste fase van de tocht want we moeten over een afstand van een dikke 20km 7 kluitenbijters overwinnen. En dat begint te wegen.  We weten dat er maar 50km meer wachten maar er wachten nog altijd 7 hellingen.  Maar dankzij de goede dosering, regelmatig eten en drinken kunnen we de man met de hamer telkens voorblijven.  Voor Ruben ook de eerste keer dat hij zo’n afstand doet en zeker op zo’n zwaar parcours. Maar het lijkt alsof de kilometers, de kasseien en de hoogteverschillen op hem geen vat hebben. Hij blijft steevast elke helling met veel “grinta” bedwingen. “Hij rijdt in de boter”, “Dieje heeft veel fond”  en maakt op iedereen indruk.

En dan de crème de la crème, we rijden Geraardsbergen binnen en mogen dan de Muur beklimmen.  Als je al 120km in de benen hebt is dat een marteling. De aanhef naar de muur is al zwaar en het is slechts met weinig “pignons” van voor en veel vanachter dat ik er in slaag de muur te bedwingen. Nu de nog de Bosberg (komt geen einde aan) en dan is het veelal bergaf naar Denderwindeke en de aankomst in Meerbeke.

En dan wacht de adrenalinestoot als je de witte streep mag overrijden na 7u30 op de fiets.  De zadelpijn voel ik op de terrasstoel ook nog maar het is een wonder wat enkele Witkap-pen kunnen doen.  Een geslaagde dag en zeker een goede stap in de voorbereiding om die grote alpencols te bedwingen.

Bedankt Danny en Rudy voor een prachtige dag. Bedankt, de andere mede-flandriens.